Wody podziemne są mniej narażone na zanieczyszczenia związane z gospodarczą działalnością człowieka. Charakteryzują się jednak podwyższoną zawartością manganu i żelaza oraz obecnością siarkowodoru i amoniaku. Zawartość żelaza waha się od ilości śladowych do kilkudziesięciu mg/l, natomiast manganu – od ilości śladowych do kilku mg/l. Wysokie stężenia żelaza i manganu w wodzie powodują wzrost jej barwy i mętności, co niekorzystnie wpływa na właściwości organoleptyczne. Ponadto na urządzeniach sanitarnych pojawiają się rdzawe osady, zostawiane przez mieszaniny uwolnionych tlenków żelazowych i manganowych. Usuwanie żelaza czy manganu sprowadza się do przeprowadzenia ich rozpuszczalnych związków w formy trudno rozpuszczalne, które są zatrzymywane na drodze filtracji na odpowiednim złożu. Wybór rodzaju złoża zależy od składu fizykochemicznego wody, postaci, w jakiej występuje żelazo czy mangan, zawartości tlenu rozpuszczonego oraz dwutlenku węgla i związków organicznych.

Proces technologiczny usuwania związków żelaza czy manganu składa się z:

– korekty odczynu wody

(jeśli zachodzi taka potrzeba);

– filtracji na odpowiednim rodzaju złoża.

Jeśli żelazo i mangan występują w znacznych ilościach woda powinna być filtrowana dwustopniowo z zastosowaniem jako pierwszego filtra usuwającego żelazo.